edna od najtežih borbi u novijoj istoriji srpske vojske koja je postala simbol odbrane otadžbine. Borba na Košarama započela je 9. Aprila u ranim jutarnjim satima, kada su snage UČK napale državnu granicu Savezne Republike Jugoslavije iz pravca Albanije. Cilj im je bio da se razdvajanjem i razbijanjem jedinica Vojske Jugoslavije između Đakovice i Prizrena spoje sa snagama UČK u Metohiji. Da je neprijatelj uspeo da prodre na Košarama, sudbina našeg naroda i vojske 1999. godine bila bi sasvim drugačija. Deo državne granice oko karaule Košare čine planinski vrhovi od preko 2.000 metara visine, u to doba i dalje prekriveni snegom. Taj deo štitilo je nešto više od sto pripadnika 53. graničnog bataljona, koji su se tokom dva dana borbi suprotstavili desetostruko jačem neprijatelju. Teroriste OVK podržavala je NATO avijacija kao i albanska vojska. Srpske snage su uspele da spreče ulazak Albanaca na KiM, ali su pripadnici OVK uspeli da zauzmu karaulu Košare podržani artiljerijskom podrškom Vojske Albanije i NATO avijacije. NATO i Albanci su planirali da preko Košara omoguće ulazak pripadnika OVK na KiM, kao i albanske vojske, da bi naterali jugoslovensku vojsku na otvorenu bitku.
Drugi deo plana je bio da se osvoji Metohija i nanese težak poraz VJ. Napad je zvanično započet u 3 ujutru. Upotrebljeni su bili topovi, haubice i minobacači. Albanci su napadali u tri smera: prema vrhu Rase Košares, prema karauli Košare i prema vrhu Maje Glave. Napad je bio silovit i snage UČK uspele su da zauzmu položaje Rasa Košares i Maja Glava, dominantne tačke sa kojih kontrolišu svako kretanje ka graničnoj liniji. Zauzeli su i samu zgradu karaule koja se zbog nepovoljnog položaja nije ni mogla braniti. Osvajanjem vrha Maja Glave, snage UČK su ušle 100 do 200 metara u dubinu Jugoslavije, a osvajanjem Rasa Košares zauzeli su kilometar i po naše teritorije. Dolaskom pripadnika 125. motorizovane brigade, koja je do tada pružala dubinsku podršku, formirana je linija odbrane koja je sprečila dalji prodor neprijatelja. Naša vojska narednih dana pokušavala je da povrati Rasa Košares i Maja Glavu. Uskoro im se pridružuju i pripadnici elitnih jedinica: 72. specijalne i 63. padobranske brigade. Kada je postalo očigledno da trupe na Košarama ne mogu da se probiju i da je kopnena ofanziva na ovom pravcu nemoguća, krajem maja 1999. godine snage UČK su u sadejstvu sa NATO snagama pokušale da u dubinu teritorije Kosova i Metohije krenu drugim pravcem, preko planine Paštrik ka Prizrenu. U bici na Košarama učestvovalo je oko 1500 pripadnika vojske Jugoslavije. Poginulo je 108 vojnika, podoficira, oficira, rezervista i dobrovoljaca. Prosečna starost poginulih bila je 25 godina. Borbe su trajale sve do 14. Juna 1999. godine kada se Vojska Jugoslavije, nakon sporazuma povukla sa Kosova i Metohije.
Autor: Milica Milojković
