Vuk Branković rođen je na Kosovu i Metohiji oko 1345. godine.
Vuk Branković je ime koje možemo pronaći u istoriji ali i u narodnim epskim pesmama. U narodnoj književnosti on je prikazan kao antijunak koji izdaje kneza Lazara, ali i samu veru, dok istorijski izvori nemaju dokaze za tako nešto. On je najmlađi sin Branka Mladenovića koji je upravljao Ohridom u doba Srpskog carstva i smatra se rodonačelnikom Brankovića. Vuk je bio oženjen Marom, ćerkom kneza Lazara i kneginje Milice Hrebeljanović. Sa njom je imao trojicu sinova: Grgura, Đurađa i Lazara. Vuk je bio veliki dobrotvor i ktitor, sazidao je i obnovio mnoge manastire. Činjenica da je učinio mnoge dobre stvari se zaboravljaju, a ostaje upamćen po izdaji iako je nije ni bilo. On je ceo svoj život proveo boreći se sa svoju zemlju i svoj narod.
Mnoge stvari vezane za Kosovsku bitku su mirsterija, na primer – ko je pobedio u boju, ko je u samom boju učestvovao, čak se i godina u kojoj se odigrala bitka stavlja pod „upitnik“. To su samo neka od pitanja na koja i savremeni istoričari gledaju kao na zagonetku. Kosovska bitka je pretočena u epske narodne pesme, koje su opevale rat između sultana Murata i kneza Lazara. Tek se krajem XV veka opširnije priča o Kosovskom boju, ali u istorijskim izvorima, ni tu nema prepirke između Vuka Brankovića i Miloša Obilića, niti se pojavljuje bilo kakva spona između Vuka i izdaje.
Vuk Branković umro je kao turski zarobljenik 1397. godine na današnji dan. Ne zna se tačno gde je sahranjen, ali se pretpostavlja da mu je telo u manastiru Svetog Pavla ili na Hilandaru, čiji je ktitro bio za života. Da je zaista bio izdajnik nikada mu telo ne bi počivalo na nekom svetom mestu.
Autor: Anđela Petrić
