Đuro Daničić rođen je 4. aprila 1825, a umro je 17. novemra 1882. godine.
Do sredine XIX veka bilo je malo učenih ljudi, a naučnih ustanova još manje. Tek su se poneki ljudi bavili nekim izučavanjima, ali manje uspešno. Ipak jedan čovek se izdvajao, a on je Vuk Stefanović Karadžić. Tek u petoj deceniji XIX veka, Srbi dobijaju prvog pravog naučnika – Đuru Daničića. Njegovo pravo ime je bilo Đorđe Popović, ali on sam sebi daje naučno ime po kome je i ostao upamćen.
Otac mu je bio sveštenik, a njegova prerana smrt dovodi porodicu Popović do velike oskudice. Pored velike nemaštine, uz pomoć njegove majke koja je odgajala još troje dece pored njega, Đura Daničić, uspeva da završi školu i upiše Pravni fakultet u Pešti. Ubrzo odlazi u Beč da pomaže Vuku Karadžiću. Naime, Vuku je Đura bio od velike pomoći u pripremi drugog izdanja „Riječnika“ koji je izdati 1852. godine. Prevodio je srpske reči na nemački i latinski i sredio je akcente i tada se prvi put u nekoj knjizi pojavljuju četiri akcenta, koji se koriste i danas. Pod uticajem Vuka Karađžića i Miklošiča počeo je da se bavi filologijom. Radio je kao bibliotekar Narodne biblioteke u Beogradu i kao sekretar Društva srpeske slovesnosti i profesor Liceja i Velike škole. S latinskog je preveo je „Psaltir Davidov“ i „Stari zavjet“, Vuku je pomogao oko prevoda „Novog zavjeta“.
- Daničić, objavljuje „Rat za srpski jezik i pravopis“, a 1850. izlazi „Mala srpska gramatika“ koju kasnije prepravlja i menja naslov u „Oblici srpskog jezika“.
Autor: Anđela Petrić
