Kao priznati realista i modernista, ujedno i knjizevnik i scenarista, stvarajući priče i gradeći svoju originalnost, 6. novembra obeležavamo rođenje velikog svetskog pisca, Antonija Isakovića.
Antonije Isaković rođen je 6. novembra 1923. godine u Rači Kragujevačkoj. Bio je član Srpske akademije nauka i umetnosti, kao i njen potpredsednik od 1980. do 1992. godine. Antonijeva majka zvala se Zagorka, a otac Nikola, i on potiče iz ugledne porodice, budući da je Nikola bio uvaženi sudija Prvog opštinskog suda u Beogradu. Bio je miljenik deda Antonija, koji je maštao o tome kako će mu unuk, jednog dana, postati konjički oficir ili diplomata, pa je i po njemu dobio ime Antonije.
Pohađao je gimnaziju ” kralj Aleksandar” na Topčideru. Onda je počeo rat u kome je morao da učestvuje kao najmlađi borac u Prvoj proleterskoj brigadi, na Neretvi i Igmanu. Bio je jako marljiv i vredan djak.
Pripovetkom ,,Kašika” započeo je svoju knjizevnu karijeru
Antonije Isaković je svoju prvu pripovetku „Kašika“ napisao sa 25 godina. Zahvaljujući njegovoj sestri, koja je tada prva pročitala ovu pripovetku i na nju dala pozitivne kritike, nastavio je da piše svoja brojna uspešna dela: „Velika djeca“, „Paprat i vatra“, „Tren“, „Gospodar i sluge“ i mnoga druga. U Jugoslaviji su dela Antonija Isakovića mnogo ekranizovana. Zbirka pripovetki „Velika djeca“ čini jednu popunjenu celinu sa izraženim romanesknim obrisima u kojoj pisac pripoveda o partizanskom odredu, bolesti, gladi i smrti.
Za temu njegovih knjizevnih komada uzimao je borbe partizana za vreme Drugog svetskog rata, političke sukobe sa četnicima i razne političke intrige.
Mnogi hvale njegovu specificnost pisanja dela, kroz jednostavne i kratke rečenice, potkovane objektivnim činjenicama. Pisanje je lišeno moralisanja, junaci su obični, jednostavni ljudi, koji se ponašaju u skladu sa datim okolnostima. Lirski pripovedački stil i osobeni književni jezik najistaknutija su obeležja umetničke metode Antonija Isakovića.
Isaković je takodje uređivao književne časopise „NIN“ i „Delo“. Takođe je bio urednik i direktor IP „Prosveta“. U „Avala filmu“ stekao je članstvo Umetničkog saveta, dok je u Odjeljenju za jezik i književnost bio sekretar.
Zena koja je bila u srcu Antonija Isakovića
Leposava Milanin je bila supruga Antonija, koja mu je podarila cerku Milicu Milšu, poznatu glumicu.
Leposava je bila arhitekta i član Udruženja književnika. Objavila je nekoliko romana i zbirki priča, kao i dramu. Takođe je objavila i dva filmska scenarija, a po jednom od njih je režirala film.
Antonije i Leposava prvi put su se sreli u bioskopskoj sali, kada su se javile prve simpatije i razmenjivali pogledi. Leposava je tada imala 18. godina, a Antonije je bio 14 godina stariji od nje. Zvanično ih je upoznao režiser Stole Janković, nakon čega su počeli svoju ljubavnu vezu. Ostalo je zabeleženo da se Antonije odrekao Oktobarske nagrade za književnost, a sve zbog toga što je smatrao da je isto tako, ova nagrada, trebala da bude uručena i njegovoj supruzi za knjigu „Šake“.
Antonije Isakovic, osim dobitnik mnogih nagrada, kao sto je ,,NIN”-ova nagrada 1982. i velikih uspeha u karijeri, desavalo se i da bude prgave naravi i da istera pravdu. Naime, zeleo je da njegov unuk ima svetliju buducnost (sina kasno dobijene ćerke Milice Milše, kojoj su mnogi osporavali talenat), i samim tim naljutio dojučerašnje stranačke kolege, koje nisu zelele nove sankcije, kako je zeleo Antonije. Njegova Lepa, opisala ga je ovako: ,,Lule svugde mora da zaviri, sve da zna, da pita, da dobije odgovor na sve.”
Antonije Isaković umro je 13. januara 2002. godine u Beogradu.
Autor: Marija Božić
