Tajni obredi i ritualne inicijacije, magija i okultizam, skrivenost i mistika samo su neke od karakteristika organizacija čija postojanja se čak ni ne mogu sa sigurnošću potvrditi. Gravitirajući u prostoru između stvarnog i izmišljenog tajna društva vekovima mame, očaravaju i plaše, ali istovremeno bude potrebu da im se priđe, da budu razotkrivena. Neprozirna tama kojom su obavijena jedino je zajedničko za svaku tajnu organizaciju bilo da se radi o obaveštajnom sektoru, industrijskim magnatima, krugovima visoke diplomatije ili okultizma, magije i paranormalnog. Svojom nepostojanošću i mistikom tajne organizacije više od bilo kojih drugih socijalnih struktura nude materijal za razvijanje teorija zavera koje dosežu i fantastične dimenzije.
Nemačko Društvo Tule svojim mističnim inicijacijskim ritualima, političkom doktrinom i duboko ukorenjenom filozofijom okultnog privuklo je pažnju na sebe još u vreme svog nastanka. Traganje za istinom o Društvu Tule ne jenjava ni do dana današnjeg, a posebnu pažnju privlači njegov politički aspekt, odnosno bliskost sa određenim političarima koji su svojevremeno menjali društveni poredak i uspostavljali hijerarhiju rukovodeći se principima drevnih germanskih naroda.
Ono što se sa sigurnošću može reći o Društvu Tule jeste da je formirano 1918. godine u Minhenu kao ogranak već postojećeg društva Germanenorden iz 1912. godine. Društvo Tule osnovao je nemački okultist Rudolf fon Sebotendorf, a Društvo je, pored okultnog, imalo i svoj duboko ukorenjen politički karakter. O tome svedoči i sam naziv društva Hiporboreja-Tule, odnosno zemlje koja se poistovećuje sa Islandom ili Grenlandom, za koje postoji verovanje da predstavlja delove Platonove Atlantide. Prema prastarom germanskom verovanju samo je čovek sa severa mogao preživeti kataklizmu Atlantide preselivši se najpre na prostore pustinje Gobi, potom na svoje sadašnje odredište Tibet.
Teorija o nadčoveku, odnosno zajednici ljudi, koji su predodređeni za opstanak čitave vrste, postojala je mnogo pre osnivanja Tule, da bi članovi Društva ovu teoriju uvrstili u svoj magijski ritual odabira članova i tajne inicijacije u društvo. Ciljevi Tula svakako se ne mogu ni približno rasvetliti, mada je moguće da su njegovi članovi bili deo uticajnih političkih i ekonomskih krugova nemačkog naroda pre izbijanja Prvog svetskog rata. Veoma je verovatno da su nakon poraza bili primorani na okupljanja u tajnosti kako bi očuvali sopstveno postojanje, a u vremenima poraza i nemilosti uspeli da okupe ostatke stare nemačke aristokratije.
Inicijacijski obredi, rituali, magija i okultizam mogli su zaista i biti deo ceremonijala Tula, mada ne bi bilo nemoguće i to da su razvojem ovakvih priča i upražnjavanjem mističnih obreda zapravo želeli da skrenu pažnju sa suštine svoje organizacije. Prisustvo na ceremonijalnim sastancima Tule nekih od političkih lidera koji su tridesetih godina XX veka predstavljali dominantne političke i diplomatske ličnosti u Evropi, iako nepotvrđeno, pruža mogućnost za razvijanje teorija zavere. Naime, veruje se da je Društvo Tula bilo direktno povezano sa razvojem i imalo direktan uticaj na Nacionalsocijalističku radničku partiju Nemačke, te da je i sam njen lider bio član Tula. Kada su u pitanju tajna društva uopšte, veoma je teško razlučiti istinu od fikcije. Tako je i u ovom slučaju verovatnije da su priče o povezanosti kasnijeg vođe nemačkog naroda sa Društvom Tula pretenciozne. Sa druge strane, svaka politička organizacija, kako u prošlosti tako i danas, ne preza od saradnje sa društvenim organizacijama različitih profila. Razlozi tome pre su praktične, nego magijske ili okultne prirode, a tiču se podrške u ljudstvu, odnosno u procesu stvaranja biračkog tela. U tom svetlu nije nemoguće da su Tule, kao organizacija sa razgranatom mrežom članova, bile interesantne političkim partijama, a da je nacionalsocijalistička opcija bila i idejno najprihvatljivija za one nemačke krugove koji su se našli na poraženoj strani 1918. godine.
Kako je malo verovatno da bi Adolf Hitler lično bio deo neke organizacije koja bi se skrivala pod maskama okultnog, njegov odani saradnik šef svih obaveštajnih organizacija, kako pre tako i nakon stupanja na vlast, Hajnrih Himler mogao je biti, bar posredno, upućen u organizaciju Tula. Himlerova sklonost ka okultnom i relikvijama koje se tiču drevnih germanskih plemena, zatim njegovo neskriveno divljenje prema prvim nemačkim srednjevekovnim vladarima, moglo ga je privoleti da stupi u kontakt sa ovom tajnom organizacijom. Reč je o tome da su članovi Društva Tula sebe poistovećivali sa tevtonskim plemenom koje je porazilo Rimljane u bici u Teutoburškoj šumi 9. godine, spasivši tako zemlju Tula i njene stanovnike, čuvare tajne Vrila, odnosno očuvanju energije rase. Iz ove filozofije enrgije, za koju se veruje da ju je koristio i Nikola Tesla prilikom osmišljavanja sistema za daljinsko upravljanje, članovi Tula razvili su sopstvenu filozofiju kojom se zahvaljujući snagom misli i volje, odnosno svojevrsnim zakonima privlačenja, bude unutrašnji duhovi nadljudskih fizičkih i mentalnih moći. Na čelu ove transformacije iz „malog“ u „moćnog“ stajao je prosvetljeni Majstor, tj. gospodar Društva Tula koji je personifikovao disciplinu, poslušnost i kontrolu kojom se dostiže univerzalno energetsko polje moći.
Rituali vršeni na tajnim sastancima Tula ostali su skriveni u tamnim odajama Društva, međutim, oni i dan danas izazivaju jezu i sablast ali i onu nekontrolisanu ljudsku potrebu koja nevidljivim nitima vuče ka traganju. Tajanstvenost obreda i duboka antička ukorenjenost izrodila je pretpostavku o mračnim ritualima žrtvovanja životinja, moguće i ljudi, tokom ceremonijala. Ovakvim nagađanjima nema potkrepljujućih dokaza ali se može naslutiti da su nastali iz kasnije potrebe da se u svim segmentima nacionalsoijalizam i one organizacije koje su, možda i samo delimično, imale veze sa njegovim liderima, budu prikazane u najgorem, gotovo varvarskom svetlu.
Bez obzira na mogućnosti koje teoretičari zavere razvijaju zahvaljujući samoj prirodi Društva Tula, neophodno je biti oprezan u donošenju konkretnih zaključaka. Tako se može naići i na tvrdnje poput one da je baš Društvo Tula i njeno rukovodstvo odabralo simbol svastike za zvanični amblem nacionalsocijalista, a kasnije i državno obeležje. Ovakve tvrdnje moraju se kategorički odbaciti jer je veoma dobro poznato da su boje zastave Trećeg Rajha i grb birani ciljano i u kontekstu političkog marketinga zahvaljujući kojem je partija, na opšte iznenađenje čitave Evrope, ostvarila ubedljivu pobedu na izborima u Nemačkoj. Radi se o tome da su crvena, bela i crna boja zastave izdvojene iz osnovnih boja već postojećih političkih partija u Nemačkoj, tj. onih koje su bile ozloglašeni protivnici nacionalsocijalistima, dok je svastika preuzeta iz drevne antičke ornamentike koja simbolizuje mir i blagostanje. Upotpunjenje ovih simbola jeste i tekst himne nacionalsocijalista, Podignite zastave visoko, Horsta Vesela, kojom je okupio svu starogermansku i savremenu simboliku u nadi za promenom društvenog i političkog poretka.
Autor: Srđan Jović
