Hajle Selasije I rođen je kao Tafari Makonen 23. jul 1892. godine. Bio je poslednji car Etiopije i vladao je od 1930. do 1974. Pre krunisanja, bio je regent Etiopije od 1916. On je odlučujuća ličnost u modernoj etiopskoj istoriji, i ključna figura Rastafarija, verskog pokreta, koja se pojavio 1930 -ih godina na Jamajci. Bio je član Solomonske dinastije koja je svoju lozu vodila do cara Menelika I, sina kralja Solomona i Makede, kraljice Sabe.
Hajle Selasije je pokušao modernizovati zemlju nizom političkih i društvenih reformi, uključujući uvođenje prvog pisanog ustava Etiopije i ukidanje ropstva. Predvodio je neuspele napore da odbrani Etiopiju tokom Drugog italijansko-etiopskog rata, a period italijanske okupacije proveo je u egzilu u Engleskoj. Vratio se da vodi Etiopiju 1941. nakon što je Britansko carstvo porazilo italijanske okupatore u istočnoafričkoj kampanji. On je raspustio Federaciju Etiopije i Eritreje, koju je osnovala Generalna skupština UN -a 1950. godine i integrirao Eritreju kao pokrajinu Etiopije, boreći se da spreči njihovo otcepljenje.
Njegovi internacionalistički stavovi doveli su do toga da Etiopija postane povelja Ujedinjenih nacija. Godine 1963. predsedavao je formiranju Organizacije afričkog jedinstva, preteče Afričke unije i bio je njen prvi predsedavajući. Svrgnula ga je u vojnom udaru 1974. marksističko-lenjinistička hunta.
Među nekim članovima pokreta Rastafari, Hajle Selasije se naziva povratnikom Mesije iz Biblije, ovaploćenim Bogom. Bez obzira na ovu razliku, Hajle Selasije je bio hrišćanin i pridržavao se načela i liturgije etiopske pravoslavne crkve. Pokret Rastafari osnovan je na Jamajci negde oko 1930. godine, a njegovi sledbenici se procenjuju na između 700.000 i 1.000.000 ljudi u 2012. godini.
Neki istoričari su ga kritikovali zbog suzbijanja pobuna među zemljoposedničkom aristokratijom (mesafint), koja se dosledno protivila njegovim reformama. Neki kritičari su takođe kritikovali neuspeh Etiopije da se dovoljno brzo modernizuje. Tokom njegove vladavine, narod Hararija bio je progonjen i mnogi su napustili region Harari. Grupe za ljudska prava, poput Human Rights Vatch -a, kritikovale su i njegov režim kao autokratski i neliberalan. Tokom tog režima, jezik Oromo bio je zakonski zabranjen u obrazovanju, javnom govoru i upotrebi u administraciji, međutim nikada nije bilo zakona, koje je proglasila vlada Hajle Selasija, a koji su učinili bilo koji jezik nezakonitim.
Amharska kultura dominirala je tokom svih doba vojne i monarhijske vladavine. I Hajle Selasije i vlada Derga preselili su brojne Amhare u južnu Etiopiju, gde su služili u državnoj administraciji, sudovima, crkvama, pa čak i u školama, gde su oromski tekstovi eliminisani i zamenjeni amharskim. Nakon što se stopa pismenosti povećala u Etiopiji, car je uključio ustavno priznavanje svakog manjinskog jezika u član četiri Nacrta Ustava iz 1974. godine, što je Derg u potpunosti odbacio.
Državni mediji su 28. avgusta 1975. godine izvestili da je Selasije 27. avgusta preminuo od „respiratorne insuficijencije“ zbog komplikacija nakon pregleda prostate posle čega je usledila operacija. Doktor Asrat Voldejes je porekao da je došlo do komplikacija i odbacio vladinu verziju njegove smrti. Dotična operacija prostate očigledno se dogodila mesecima pre nego što su državni mediji tvrdili, a Selasije je očigledno uživao u snažnom zdravlju poslednjih dana.
Etiopski sud je 1994. godine proglasio nekoliko bivših vojnih oficira krivim za zadavljenje cara u njegovom krevetu 1975. Tri godine nakon što je srušen vojni socijalistički Dergov režim, sud ih je optužio za genocid i ubistvo, tvrdeći da je pribavio dokumente potvrđujući nalog visokog nivoa vojnog režima da ubije Selasija zbog vođenja „feudalnog režima“. Dokumenti su široko rasprostranjeni na internetu koji pokazuju Dergov konačni nalog za ubistvo i nose pečat i potpis vojnog režima. Verodostojnost ovih dokumenata potvrđeno je od strane više bivših pripadnika vojnog Dergovog režima.
Narodna demokratska republika Etiopija uz podršku Sovjeta, Dergov naslednik, pala je 1992. godine, a Selasijeve kosti su pronađene ispod betonske ploče na dvoru, iako neki izveštaji ukazuju na to da su njegovi ostaci otkriveni ispod kupatila. Selasijev kovčeg počivao je u crkvi Bhata skoro deceniju, u blizini počivališta njegovog pra strica Menelika II. Etiopska pravoslavna crkva održala mu je sahranu 5. novembra 2000. godine, ali je vlada odbila pozive da ceremoniju proglasi zvaničnom carskom sahranom.
Istaknute Rastafarijeve ličnosti, poput Rite Marli, prisustvovale su sahrani, ali je većina Rastafarija odbacila događaj i odbila da prihvati da su kosti Selasijevi ostaci. Unutar Rastafarijevog pokreta postoji debata o tome da li je zaista umro 1975. godine.
Nakon smrti Hakalu Hundese u junu 2020. godine, kip Hajle Selasija u parku Kanizaro u Londonu uništili su demonstranti Oromo, a konjanički spomenik njegovog oca u Hararu uklonjen je.
Autor: Ma
