Rođena je kao Bela Rohel Frajnd u Zemunu, u tadašnjoj Austrougarskoj 27. avgust 1911. godine, u siromašnoj jevrejskoj porodici. Bila je srpska filmska, televizijska i pozorišna glumica. Tokom života je više puta menjala svoje ime. Široj publici najpoznatija je po ulogama u ostvarenjima Skupljači perja, Grlom u jagode, Nacionalna klasa, Davitelj protiv davitelja, Hajde da se volimo 3, Tango argentino i kao Mitina majka u serijalu Tesna koža.
Roditelji su joj bili Bela Frajnd i Emilija, Ema rođena Lajner. Kako je jednom prilikom sama rekla, nije imala igračaka pa se igrala sa mravima. Nekoliko godina kasnije posetiće svog brata od tetke Lajoša, koji je radio u pozorištu u Novom Sadu kao rekviziter, tada je znala da je gluma njen životni poziv. Počela je da radi u istom pozorištu, prvo kao statista, a kasnije je počela i sama da dobije uloge.
Htela je da bolje savlada glumu, te je otišla u Budimpeštu na usavršavanje i nakon jednogodišnjeg školovanja vraća se u Novi Sad, u Srpsko narodno pozorište. Tamo je radila od 1930. do 1940. godine, a pred sam početak Drugog svetskog rata seli se u Beograd i od od 1940. do 1941. godine radi u Umetničkom pozorištu u Beogradu.
Negde u tom periodu, Bela se udala za Aleksandra Stojkovića, glumca i brata Danila Bate Stojkovića. Udajom je prvi put promenila ima, i to u Marija Stojković. Par nije imao dece. Pošto je bila jevrejka, znalo se u kakvoj se situaciji nalazi. Ostavila je svoju glumačku karijeru, odbila je da nosu žutu traku, kojom su se jevreji obeležavali i počela je da se skriva. Tada je bila prinuđena da ponovo promeni ime. Uzela je ima Ruža. Ostala je jedini član porodice Rohel Frajnd koji je preživeo Drugi svetski rat. Nakon njega, vratila se normalnom životu i glumi. Opet je počela da radi u Srpskom narodnom pozorištu, ali se 1947. godine još jednom seli za Beograd i počinje karijeru u Jugoslovenskom narodnom pozorištu, tada se oprobala i kao reditelj.
- godine doživljava još jednu tragediju kada joj muž, Aleksandar, umire. Nakon njegove smrti poslednji put je promenila ime, i to u Rahela Ferari, kako je i danas volimo i znamo.
U Novom Sadu je igrala veliki broj raznovrsnih uloga u domaćem i stranom repertoaru. Pre rata najzapaženije su njene epizodne uloge karakterno osobenih i ćudljivih ženskih likova. U Jugoslovenskom dramskom pozorištu, takođe u raznovrsnom repertoaru, ostvarila je mnogo živopisnih ženskih likova, među kojima i majstorske realizacije: Paškove u Ribarskim svađama Karla Goldonija, Ksenije u Jegoru Buličovu i Vasilise u Na dnu M. Gorkog, Zeleničke u Rodoljupcima J. Sterije Popovića, i Sarke u Ožalošćenoj porodici B. Nušića.
Iako je glumila još u Skupljačima perja, Rahela Ferari je filmsku slavu dosegla tek u poznom dobu nizom upečatljivih uloga, i to prvenstveno u filmovima Grlom u jagode, Nacionalna klasa, Davitelj protiv davitelja, Hajde da se volimo 3 i Tango argentino, i u serijalima Kamiondžije, Metla bez drške i Tesna koža. U poslednjem je, kao Mitina majka, rekla čuvenu repliku: Sve same noge i gola dupeta. Povremeno je gostovala u pozorištu Atelje 212 i igrala na filmu i televiziji.
Na obali Dunava u Grockoj svojim rukama je izgradila kuću, kosila travu, sadila voće i orala. Jednom je čak kupila 500 pilića. „Svi su se čudili, a nama je bilo veselje što su tako mali“, pričala je. Žena za koju je Gojko Šantić u zborniku Apostoli glume napisao da „maestralno miri i spaja realizam sa svojim bizarnim, grotesknim simbolizmom“, van pozorišta je uživala u ulozi običnog čoveka koji se raduje malim stvarima.
Po mnogima jedna od najboljih jugoslovenskih karakterno-komičnih glumica posle Drugog svetskog rata, Rahela Ferari je za života okićena najvećim društvenim priznanjima, između ostalih dobitnica je Oktobarske, Sterijine, Sedmojulske i nagrade Dobričin prsten.
U seriji Veliki srpski glumci, Pošte Srbije su 2007. izdale marku s njenim likom, u Izraelu je uvrštena u svetski almanah Ko je ko u svetu Jevreja. Glumicu Čus Lampreav, koja glumi u Almodovarovom filmu Vrati se, kritičari su nazvali „španska Rahela Ferari“, dok pank bend iz Banjaluke takođe nosi njeno ime. O njenom životu, naročito tokom Drugog svetskog rata, napravljena je predstava Rahelina kutija
Rahela Ferari umrla je 12. februara 1994. godine u Beogradu. Sahranjena je u Aleji velikana, na Novom groblju. Svoju grobnicu deli sa kolegom i našim legendarnim glumcem Stevom Žigonom, koji je, kao i ona, prošao kroz velike strahote rata, preživevši zarobljeništvo u logoru Dahau.
Autor: Marija Kostić
