Srpski filmski, pozorišni i televizijski glumac Nebojša Glogovac rođen je u svešteničkoj porodici 30. avgusta 1969. godine u Trebinju. Od svoje šeste godine živeo je sa porodicom u Pančevu gde je završio osnovnu i srednju školu. Nakon kratkog studiranja psihologije, Nebojša se prebacio na Fakultet dramskih umetnosti koji je pohađao u klasi profesora Vladimira Jevtovića zajedno sa Natašom Ninković, Sergejem Trifunovićem, Vojinom Ćetkovićem, Danijelom Ugrenović i dr.
Na nagovor Milenka Zablaćanskog postao je član Jugoslovenskog dramskog pozorišta, a svoj pozorišni debi ostvario je 1989. godine u predstavi Mušica. Na svoju prvu profesionalnu ulogu čekao je svega godinu dana jer je već naredne godine u Kulturnom centru Pančevo glumio Nemca u predstavi Živela sloboda.
Svoje prve glumačke korake na televiziji Glogovac je napravio još kao dete, 1981. Godine, pojavivši se u čuvenoj televizijskoj seriji Priče iz Nepričave. Njegovo sledeće pojavljivanje na televiziji usledilo je par godina kasnije kada je u popularnoj jugoslovenskoj seriji Bolji život glumio školskog druga glavnog lika serije, Slobodana Popadića.
Svoju prvu zapaženu filmsku ulogu Glogovac je dobio 1995. godine u filmu Gorčina Stojanovića, Ubistvo s predumišljajem. Sebe kao glumca ostvario je u kasnijim filmskim i serijskim ulogama, a najpoznatije su uloga Fadila u fimu Vukovar jedna priča, zatim tumačenje lika mladog kriminalca Simketa u filmu Do koske, uloga taksista u filmovima Bure baruta i Kad porastem biću kengur i svakako antološka uloga Zlatka Gavrilovića u seriji Porodično blago po kojoj je postao prepoznatljiv.
Za ulogu Kaje, perspektivnog košarkaša u filmu Nebeska udica, Nebojša Glogovac sakupio je pohvale u Berlinu, na Filmskom festivalu gde se film prikazivao. Nemački kritičari hvalili su njegovu glumu poredivši ga sa slavnim Tomom Henksom. Kada su u pitanju prestižne filmske nagrade, Glogovac je 1995. godine na Filmskim susretima u Nišu dobio nagradu ,,Car Konstantin” za najbolju mušku ulogu u filmu Ubistvo s predumišljajem, zatim Gran pri Naisa za uloge u filmovima Nebeska udica i Ranjena zemlja, kasnije istu nagradu i za film Žena sa slomljenim nosem, zatim nagradu za najbolju epizodnu ulogu za film Sutra ujutru 2006. godine. Na filmskom festivalu u Sopotu dobio je nagradu ,,Sloboda” za najbolju mušku ulogu u filmu Hadersfild. Na međunarodnim festivalima Glogovac je takođe nagrađivan nagradama za najbolje muške uloge, 2007. godine u Minsku za film Klopka, zatim naredne godine za isti film je nagrađen u Milanu i Liježu. Za film Sutra ujutru nagrađen je nagradom ,,Zlatni vitez” u Moskvi za sporednu mušku ulogu. Statuetu za najbolju mušku ulogu Glogovac je dobio i u Novom Sadu 2010. godine za film Žena sa slomljenim nosem da bi naredne godine za isti film dobio nagradu ,,Srebrni delfin u Lisabonu”. U Sava centru, u Beogradu je 2011. godine dobio ,,Oskar” popularnosi za glumca godine. Takođe je za ulogu u TV seriji Ravna Gora dobio nagradu ,,Zlatna antena”, koja se dodeljuje najpopularnijem glumcu na 4. Fedis – u Kulturnom centru Čukarica u Beogradu, 2014. godine. ,,Zlatnu arenu” za najbolju mušku ulogu u fimu Ustav Republike Hrvatske, u režiji Rajka Grlića, dobio je na 64. Pulskom festivalu. Za isti film Glogovac je nagrađivan na Evropskom festivalu u Italiji i u Londonu 2017. godine, zatim i u Berlinu godinu dana kasnije. Pored filmskih, Nebojiša je nosilac i brojnih nagrada za svoja ostvarenja na daskama koje život znače, a trostruki je dobitnik prestižne nagrade ,,Miloš Žutić”.
Nebojša Glogovac se kao glumac ostvario i tumačeći istorijske ličnosti, kao što su Dragoljub Draža Mihailović u seriji Ravna Gora, zatim ulogom pobunjenog srpskog princa Vukana Nemanjića u seriji Nemanjići – rađanje kraljevine. S obzirom na to da je kvalitet samih ovih serija podprosečan, ni njegove uloge u njima nisu mogle ostaviti zapaženiji i dugovečniji trag. Jedno od najboljih Glogovčevih ostvarenja svakako je film Hadersfild u kome je glumio Ivana, čoveka sa izražajnim psihičkim poremećajima.
Kao humanista i čovek velikog srca, Nebojiša Glogovac je glumio i u nekoliko humanitarnih predstava za decu, a kao pravoslavac donirao je novac za obnavljanje crkvi i manastira. Takođe je novčano pomagao i svoje kolege sa glumačke scene. Učestvovao je u humanitarnim kampanjama koje su kao ciljeve imale borbu protiv raka dojke, zatim dece obolele od raka i Unicefovoj akciji Jer je tuđa sreća i moja sreća. Glogovac je takođe bio jedan od pobornika očuvanja srpske kulturne tradicije, pa je sa tim u vezi bio jedan od učesnika kampanje Negujmo srpski jezik.
Kada je u pitanju inostrana karijera Nebojša je nije ostvario jer to nije želeo. Uloge u stranim filmovima odbijao je nekoliko puta, ne želeći da glumi u filmovima koji za poruku imaju imperijalnu propagandu, a koja se svodi na obrnutu sliku realnosti, tj. gde se ubice prikazuju herojima, a žrtve zločincima. Ovakvim manipulativnim iskorišćavanjem filma, koji u velikoj meri prevazilazi svoje osnove koje je osmislio još Jozef Gebels tridesetih godina prošlog veka, ispunjena je svetska filmska scena koja, nažalost, nije mimoišla ni srpsku kinematografiju pogotovo s početka XXI veka. Učvrstivši svoj status glumca u Srbiji, Nebojša Glogovac se nije polakomio za „svetskom slavom”, koja zapravo predstavlja personifikaciju zločinačke alijanse koja je, sejući bombe sa osirumašenim uranijumom, u Srbiju posejala dugoročnu smrt.
Nakon kratke i teške bolesti, Nebojiša Glogovac je preminuo od raka pluća u Institutu za onkologiju i radiologiju Srbije u Beogradu, 9. Februara, 2018. godine u svojoj 49. godini života. Ovaj velikan srpskog glumišta iza sebe je ostavio troje dece, dvojicu sinova, Gavrila i Miloša, i ćerku Sunčicu.
Nebojša Glogovac, prvak Jugoslovenskog dramskog pozorišta, jedini je glumac koji je posthumno odlikovan nagradom ,,Dobričin prsten” za životno delo. Nagradu je članovima njegove porodice uručio predsednik udruženja dramskih umetnika, Voja Brajović, u prepunoj sali Jugoslovenskog dramskog pozorišta, na godišnjicu Nebojišine smrti 9. februara 2019. godine.
Autor:Srđan Jović
