Čini se da ne postoji bolji način započeti priču o logoru Jasenovac od pesme Jovana Dučića, jednog od najznačajnijih pesnika srpske moderne, koji je ovako pisao o zločinima ustaša nad Srbima u Jasenovcu. Iako je mnogo godina proveo u Parizu, Francuskoj, tj. zemlji koja je tada kapitulirala i izgubila rat, ne mogavši da ne oseti bol zbog stradanja svog naroda u Drugom svetskom ratu, napisao je pesmu ,,Horda”. Ističući ponašanje Hrvata, Dučić je izjavio: ,,Hrvati su najhrabriji narod, ne zato što se ničega ne boje, već zato što se ničega ne stide”.
,,Mi nismo poznali vas po zastavama,
Ni vaše heroje ,,od lavova ljuće”
Sve na kolenima vukli ste se k nama
Noseć mač ubice i luč palikuće.
Bez buktinja ide ta vojska što ćuti,
Požar sela svetli za marševe gorde…
Vaše gromke himne ne čuše nam puti:
Nemo ubijaju decu stare horde.
Polomiste više kolevki, o srama!
Nego herojima otvoriste raka.
Podaviste više njih u posteljama,
Nego što ste u krv srušili junaka.
Uzeli ste oči freskama sa svoda,
Glave kipovima heroja iz bajke;
Spržili ste seme u strahu od ploda,
I reč ubijali ubijajuć majke.
Presiti se zemlja od krvavog vala,
Ali vam pobeda ne osvetli lice:
Jer lovor ne niče s bunjišta i kala,
On je za heroje a ne za ubice”.
● ● ●
Trojni pakt ili savez sila Osovine potpisan je u Berlinu 27. septembra 1940. godine. Države koje su osnovale i potpisale ovaj savez bile su Nemačka, Italija i Japan.
Postoje tvrdnje da je Pavle Karađorđević, prvi namesnik Kraljevine Jugoslavije, pokušavao da spreči da Jugoslavija, iscrpljena Balkanskim i Prvim svetskim ratom, učestvuje u još jednom ratu, moleći za pomoć Veliku Britaniju i Francusku. Uvidevši da države od kojih je očekivao pomoć nemaju nameru da pomognu, 25. marta 1941. godine Pavle pristaje da Jugoslavija postane član Trojnog pakta. Ono na šta Pavle nije računao je da se Jugoslavija sastojala od više naroda čija su mišljenja o ratu bila podeljena, pa je sporazum proglašen nevažećim 27. marta 1941. godine, kada je grupa jugoslovenskih oficira, finansirana novcem Velike Britanije, izvela puč. Naravno, Velika Britanija nikada nije imala nameru da na bilo koji način pomogne Srbima, već da izazove nemire u Jugoslaviji, a samim tim i skrene pažnju sila Osovine sa sebe na Jugoslaviju. Kao što je bilo i očekivano, uspeli su u svojoj nameri.
Iskoristivši savez sa Trojnim paktom za svoju ličnu i neobjašnjivu mržnju prema Srbima, u avgustu 1941. godine Hrvati ili ustaše (kako su sami sebe nazvali) su formirali Jasenovac, tj. najveći koncentracioni logor ili logor smrti, na prostoru Jugoslavije za vreme Drugog svetskog rata. Idejni tvorac i prvi komandant logora bio je Vjekoslav Luburić Maks, najbrutalniji među ustaškim komandantima. Hrvati su u Drugom svetskom ratu nad Srbima, Jevrejima i Romima počinili zverstva za koja je teško zamisliti da ljudski um može da osmisli, a pogotovo učini. Bilo je i onih koji su smatrali da su ustaše ubijale na životinjske načine, ali to treba odbaciti. Životinje najčešće ubijaju što brže svoj plen, ubijaju jer su gladne, ustaše su svojim bolesnim i sadističkim metodama iz XVI veka činili zverstva isključivo iz mržnje. Kako je još tada zaključio general Trećeg Rajha, Hefner, koreni mržnje Hrvata prema Srbima imaju psihološki karakter. Prema njegovoj proceni, Hrvati pate od kompleksa niže vrednosti u odnosu na Srbe, koji su brojniji i nadmoćniji u smislu životne energije. Ova tvrdnja svakako se može smatrati tačnom, međutim, ono što nemački generl nije mogao shvatiti, a predstavlja suštinski psihološki problem Hrvata jeste prastara izdaja koju su počinili i čije dokaze žele da unište. Radi se o dogmatskom verolomstvu Hrvata počinjenom onda kada su se zarad sitnih i jeftinih materijalnih profita okrenuli od prave vere nasuprot Srbima koji su snagom svoje etike i pravde ostali dosledni Hristosovim načelima. Oblikovavši Svetosavlje kao model očuvanja prave vere naspram umetnutog filiokve u katoličku dogmu Srbi su postali prvi i upečatljivi dokaz izdaje koja se može zaboraviti samo kada više ne bude postojao ni jedan njen svedok, odnosno Srbin. Tako svi sadistički nasrtaji na srpsku etničku zajednicu od strane Hrvata u svojoj psihološkoj osnovi imaju uništenje čitavog jednog naroda kao simbolično uništavanje dokaza izdaje, sopstvene slabosti, pohlepe i konačno, neverstva.
Takođe, ostali su i sačuvani podaci koje su agenti RSHA slali svom šefu, Hajnrihu Himleru u kojima oni nedvosmisleno ističu da su ustaše činile zverstva nad pravoslavnim stanovništvom i to ne samo protiv muškaraca sposobnim da nose oružje, već posebno protiv nemoćnih staraca, žena i dece. Dr. Vilhelm Heti, nemački stručnjak iz Službe bezbednosti, istakao je da katolička crkva podstiče ustaške zločine i metode koje koristi u cilju prisilnog pokrštavanja.
Ante Pavelić, vođa ustaškog pokreta i ratni zločinac, poznat je i po načinu na koji je obučavao svoje ljude. Kada su komunisti, uhvatili jednog od Pavelićevih ljudi, slušajući obučavanje o tome kako se postaje Ustaša, zgozili su se. Mladi ustaša je otkrio pojedinosti o Pavelićevom skidanju zarobljenih žena i njegovom odobrenju da ih siluju ako prihvate da ih nakon toga ubiju. Omamljeni alkoholom i drugim supstancama, Hrvati su rado prihvatali da ispolje svoje monstruozne porive i da zbog njih budu nagrađeni. I sam je priznao da se dobro osećao kada je zgazio lice deteta, a kasnije ga sadistički ubio uz pohvale nadređenog Pavelića i reči da će od njega biti dobar ustaša. O određenim Hrvatima dovoljno govori činjenica da je Ante Pavelić za njih heroj koji se zalagao za nezavisnost države Hrvatske. Ruku na srce, postojao je i postoji i sada deo Hrvata koji se nije slagao sa politikom svog naroda, ali se, bez obzira na to, nisu trudili da pomognu nedužnima. Kolektivnu psihičku poremećenost i psihopatsku mržnju čitavog ustaškog pokreta simbolizuju i rođendanski pokloni koje je njihov poglavnik dobijao od svojih zločinaca: iskopane oči srpske dece.
Upavši u Smiljane i želeći ništa osim izvršavanja pokolja nad nenaoružanim narodom, ustaše su avgusta 1941. godine mučki ubile sve ljude srpskog porekla, uključujući i devedeset jednog potomka srpskog i svetskog naučnika Nikole Tesle. U periodu između 1941. godine i 1995. sto devetnaest ljudi prezimena Tesla je pobijeno jer su bili Srbi i jer su pripadali srpskoj pravoslavnoj crkvi dok su preživele proterali iz Like. U tkz. Otadžbinskom ratu spalivši crkve Svetih apostola Petra i Pavla, u kojima je paroh bio Milutin Tesla, Hrvati paradoksalno i besramno imaju potrebu da Nikolu Teslu nazovu Hrvatom, koristeći činjenicu da je ovaj veličanstveni Srbin i naučnik rođen na teritoriji koja samo voljom velikih svetskih moćnika trenutno pripada njima. Autentični snimci sa sahrane uz pesmu ,,Tamo daleko”, uz koju je ovaj naučnik tražio da bude sahranjen pokazuju da, iako je mnogo godina živeo u Americi, Nikola je u sebi gajio osećaj srpstva.
Film ,,Dara iz Jasenovca” je na najblaže moguće načine prikazao neka od zverstava ustaša, ne prikazujući pritom činjenice o kopanju očiju deci, izgladnjivanju i bacanju u užarenu peć. Scenaristi filma su istakli da bi samo sadistički um mogao da odgleda film o monstruznošću ljudi hrvatskog porekla. U filmu postoji scena takođe prikazana daleko manje bolnijom od stvarnosti, kada jedan dekica ustaškom vojniku govori: ,,Samo ti, sine, radi svoj posao” i biva ubijen maljem. Ime ove žrtve bilo je Vukašin Mandrapa, koji je skrenuo pažnju kada je spokojno gledao zverstva četvorice ustaša koja su se kladila u 10 litara rakije ko će više Srba ubiti za jednu noć. Odbivši da govori: ,,Živio Pavelić”, Hrvati su mu odsekli uši i nos, a na dalju njegovu smirenost pretili da će mu iskopati srce. Hrabar deka, nazvan dostojnim imenom Svetim mučenikom Vukašinom Jasenovačkim, tada je izgovorio herojske reči: ,,Samo ti, sine, radi svoj posao”. Friganović ga je zatim mučio, kidao mu je deo po deo tela, ubio i bacio u jamu, ali bez obzira na to, nije on taj koji je za nedela dobio opkladu jer je pobedu odneo drugi ubica. Ono što se ističe da se često dešavalo u Jasenovcu, a takođe i Vukašinu, bilo je ostavljanje najstarijih potomaka porodice za kraj, prisiljavanje baka i deka da posmatraju svirepa ubistva svojih potomaka, pa tek onda doživljavanje iste sudbine. Vukašinu su pobijeni sinovi, snaje, unučad, supruga, pa tek onda je on došao na red.
Nada Šakić, čuvar ženskog logora, upamćena je kao jedan od najvećih zlotvora, jedna je od mnogih ustaša koja je izbegla suđenje i kaznu jer ju je njena država zaštitila uz reči: ,,Samo se zaigrala”. Zaigrati se, naravno, za monstrume znači ubijati iz dosade ili, kako se ponegde navodi, ubijati jer ju je zabolela glava i zasmetala joj je žena koja čisti. Čak postoje i podaci o tome da je nemački vojnik, kada je posetio Jasenovac, povraćao kada je video okačena creva srpske dece u logoru.
Navodi se jedna herojina hrvatskog porekla koja se nije priklonila zločinačkom narodu ili je u njoj samo ,,proradila” ljudskost. Reč je o Dijani Budisavljević koja je iz logora spasila poneko dete. Međutim, spašeni dečaci su se borili protiv svog, srpskog naroda, ne znajući svoje poreklo, dok su spašene devojčice rađale ustaše, jer su slate samo u najustaškije porodice.
Iako se i dan danas odbija rehabilitacija Milana Nedića, čoveka koji se posebno isticao po herojstvu u Prvom svetskom ratu, on je zaslužan za spašavanje mnogo Srba iz Jasenovca, jer je sporazumom sa Hitlerom postavio uslove kako bi spasio svoj narod. Nedić je u narodu nazivan Srpskom majkom, ozloglašen je postao tek nakon pobede komunizma u Srbiji.
Najnovije i za žrtve veoma potresne novosti o Jasenovcu jeste to da je nemačka kompanija Lidl finansirala hrvatske speleologe u svrhu čišćenja hrvatskih jama, kako bi uklonili dokaze genocida nad Srbima. Žalosno je to što i savremena Srbija i čitav srpski narod u svojim nedrima privija ovakve organizacije. Opterećena svojevrsnom okupacijom uma koja se nakon nesrećnog 5. oktobra 2000. godine naročito odražava na mladi srpski svet koji hrli ka tom zapadnom svetu koji direktno ili ovako suptilno, ali podjednako monstruozno zajedno sa ustašama koji, za razliku od njih, nisu promenili ni svoju uniformu rade na uništenju srpskog identiteta, kulture, folklora, tradicije, a u prvom redu onog najvrednijeg: Svetosavlja. Koliko god se, međutim, trudili i danas ima preživelih žrtava, koje takvi ljudi povređuju, vređaju i pokušavaju da im zapuše usta, pozivajući se i hvaleći svoje ustaštvo. Svaka žrtva ili potomak od ukupno više od 700 hiljada Srba, zajedno sa svim ostalim Srbima još uvek stoje kao trn u oku i dokaz izdaje koji će zapadni susedi ponovo pokušati da unište.
Autor:Srđan Jović
