Operacija „Oluja“ naziv je za vojnu akciju Republike Hrvatske koja je otpočela 4. avgusta 1995. godine i trajala puna četiri dana. Iako je zvanični cilj ove akcije bilo zauzimanje teritorije Republike Srpske Krajine, države formirane 19. decembra, 1991. godine, ova aktivnost hrvatske vojske i policije ostaće upamćena kao jedan od najvećih ratnih zločina XX veka. Republika Srpska Krajna zapravo je država čija teritorija odgovara području nekadašnje Vojne krajine, naseljena srpskim stanovništvom i Kninom kao svojom prestonicom. Sama država nastala je kao posledica hrvatske secesionističke i, od davnina poznate, varvarske politike sa primesama sadizma usmerenog isključivo prema srpskom narodu u celosti. Sam tok akcije samo se u načelu može nazvati vojnom, jer praktično predstavlja agresiju usmerenu prema nenaoružanom civilnom stanovništvu u cilju trajnog prisilnog proterivanja ili ubijanja Srba čiji su preci vekovima naseljavali ove prostore.
Pripadnici hrvatske armije su i dve godine ranije u operaciji, poznatoj kao „Medački džep“, prekršili dogovor o prekidu vatre iz 1992. godine udarivši, kao po običaju, na civile. Ovom prilikom su tri srpska sela u planinama Like potpuno uništena i sravnjena sa zemljom. Već tada se mogla naslutiti opšta politička slika koju su bojile velike svetske sile ne osetivši ni moralnu, niti bilo čime drugim izazvanu potrebu da reaguju na ovaj zločin više od licemerne osude incidenta.
Operaciju „Oluja“, međutim, ne treba posmatrati samo kao izolovanu epizodu u odnosima Srba i Hrvata ili kao još jednog pokazatelja hrvatske sadističke prirode, što svakako jeste tačno. „Oluja“ je zapravo deo široke političke i vojne koncentracije NATO država na prostoru Balkana tokom devedesetih godina prošlog veka. Kategorička agitacija na srpski narod sprovođena je sistematski od strane NATO država i njenih produžnica, u ovom slučaju Hrvata. Činjenica je da hrvatska vojska nikada nije bila u stanju da se u direktnom vojnom okršaju odmeri sa srpskim snagama, pa se sa tim u vezi vrh hrvatskih političkih vlasti oslonio na svoje stare saveznike. Naime, poznato je da je još početkom sukoba na prostoru bivše SFRJ u prvom redu Vatikan, preko svoje produžene ruke, tj. Budimpešte, finansirao naoružavanje hrvatskih paravojnih trupa. Takva globalna antisrpska politika koju u pomenutim krugovima karakterišu i kao svojevrsnu versku i krstašku, usmerenu prema navodno šizmatičnom narodu, vođena je od vremena Drugog svetskog rata, pa sve do najnovijih zbivanja. Operacija „Oluja“ ne samo da je finansirana, već je i temeljno pripremana u saradnji i vojnom sadejstvu Stejt departmenta. Tako je američka vojno konsultantska firma MPRI, tj. Military Professional Resources Incorporated, predvođena penzionisanim američkim generalom Vuonom, obučavala hrvatske oficire i vojsku u zagrebačkim kasarnama za napad na nenaoružane srpske civile. Pored pomenute američke firme i francuski vojni stručnjaci, kao deo zločinačke i agresorske tvorevine NATO, u Šepurinama kod Zadra, formirale su centar za obuku i osposobljavanje hrvatskog oficirskog kadra.
Pored svih pomenutih materijalnih olakšica i priprema koje su hrvatski lideri dobili, „Oluja“ nije mogla biti izvedena bez direktnog angažovanja NATO borbenih snaga na terenu. Izjutra, posle 4 časova, 4. avgusta, 1995. godine, najpre su američke vazduhoplovne snage granatirale dva radara vojske krajiških Srba kako bi demoralisale i zastrašile malobrojnu odbranu. Nakon ove manifestacije moći oko 140 hiljada hrvatsih vojnika i policajaca otpočeli su operaciju u Republici Srpskoj Krajini. Uprkos licemernom poricanju svog učešća poznato je da su uz direktnu podršku američke opreme za ometanje srpske komunikacije hrvatske snage uspele da probiju prve linije odbrane, zatim i celokupni front. Veoma brzo su, nakon granatiranja, uspeli da zaposednu prestonicu Knin, a narednog dana i veći deo srpske Dalmacije. Narednih dana deo po deo teritorija padao je u ruke hrvatske vojske.
Epilog operacije Oluja još jedan je u nizu ratnih, ljudskih i moralnih zločina koje je hrvatski narod počinio prema Srbima u XX veku. Nakon ove združene akcije NATO i hrvatske vojske, oko 300 000 Srba proterano je sa svojih vekovnih ognjišta, a stara srpska zemlja okupirana je od strane podmuklog vekovnog neprijatelja. Tokom ove akcije sistematski je ubijeno oko 2500 cicila, domovi su im pljačkani, potom spaljivani, a sve u cilju neskrivene namere da se uništi sve što makar i asocira da je srpsko i pripada Srbima. Prema izveštajima Evropskog komesara za izbeglice, tokom povlačenja srpskih civila iz kolone izbeglica nestalo je oko 10 000 lica koja su završila u masovnim grobnicama u Krajni. Takođe, tokom operacije Oluja identifikovano je i lice jednog albanskog teroriste, pripadnika jedinice Agima Čekua, lidera UČK, koji je odgovoran za masakr nad Srbima u Krajini.
Dokaz koji govori u prilog činjenici da okupacija Republike Srpske Krajine nije odraz snage hrvatskog naroda, njene vojske i „mudrosti“ tadašnjih političkih lidera, već imperijalna potreba NATO sila da pripreme teren za direktni atak na Srbiju jesu i kasnije optužnice protiv vojnih komandanata koji su direktno rukovodili tkz. vojnom akcijom. Naime, reč je o tome da su generale Gotovinu i Markača njihovi nalogodavci 2004. godine optužili, potom 2011. i osudili za sudelovanje u ratnom zločinu u svojoj parodičnoj instituciji zvanoj Haški sud. Konačno, kada se moglo pomisliti da je pravda bar u najmanjoj mogućoj meri zadovoljena, umesto zločina i genocida nad Srbima, ponovo su dokazani licemerje, jeftina manifestacija paroloma ljudskih prava, pravde, globalne slobode i lakrdije koja je sebe nazvala sudom. Obojica hrvatskih generala su već 16. novebra 2012. godine oslobođeni svih optužbi i pušteni na slobodu. Oslobađajuće presude proizvele su erupciju oduševljenja u Hrvatskoj i svečani doček za zločince koje samo narod poput Hrvata može slaviti kao heroje, jer zapravo u čitavoj svojoj prošlosti istinske heroje ne bi mogli ni pronaći. Takođe, jedan od pokazatelja hrvatske kulture, civilizacijskog napretka, a zapravo nazadovanja i zaostalosti u varvarizmu jeste to što oni 5. avgust, tj. godišnjicu zločina, obeležavaju kao „Dan pobede i domovinske zahvalnosti“.
Na kraju, Međunarodni sud pravde je 2015. godine definitivno odbacio mogućnost genocida Hrvata tokom „Oluje“. Iako je u presudi pomenut egzodus Srba, čak i to da je bio očekivan i poželjan, pa samim tim da je i planiranje čitave akcije bilo na njemu bazirano, ispostavilo se da to nije dovoljno kako bi se stara tvorevina izvršioca najgnusnijih zločina u istoriji Balkana podvrgla pravdi. Bez obzira na izvršene zločine ubistava pripadnika kolone izbeglica, zlostavljanje i ubijanje Srba sa obrazloženjem da nije postojala genocidna namera, Republika Hrvatska ostala je bez epiteta koji joj pristaje još od vremena Drugog svetskog rata i formiranja logora Jasenovac.
Autor:Srđan Jović
