Pojam zločina, pogotovo u savremenoj istoriji, sam po sebi sadrži nekoliko klasifikacija, od združenog zločinačkog poduhvata, zločina protiv čovečnosti, ratnih zločina, zločina nad civilima, pa sve do genocida. Kada su u pitanju zločini koje su komunisti počinili prema srpskom stanovništvu, oni se mogu svrstati u gotovo sve pomenute klasifikacije, ali i u one koje nisu jasno definisane i utvrđene, a to je pre svega etnički i poltički zločin zarad koga srpski narod trpi i dan danas.
Nu, krenimo redom. Sam komunistički pokret u Kraljevini SHS nastao je i razvijao se kao jugoslovenski i samim tim antisrpski. Ruku na srce, bilo je u toj državi i drugih jugoslovenskih pokreta i ideja, a najmanje onih nacionalnih i, reklo bi se, principijelnih i tradicionalno utemeljenih u mentalitetu srpskog naroda. Komunistički pokret u Srbiji doživljavao je i uspone i padove te su, logično, zlodela koje su činili komunisti tokom XX veka vezana za period kada je pokret bio najsnažniji. Sama po sebi komunistička doktrina duboko u svojim dogmama čuvala je i negovala svoj antinacionalni, ali i antimonarhijski karakter, pa je s tim u vezi već u prvim mesecima postojanja Kraljevine SHS naišla na odlučan i žestok otpor vlasti novoosnovane državne tvorevine. Imajući u vidu to da je stara srpska dinastija i uostalom čitava tradicija utemeljena na monarhijskom i pravoslavnom obliku državnog ustrojstva, nasuprot ostalim pridruženim narodima koji svoju samostalnu prošlost takoreći nikada nisu ni imali, bilo je logično za komuniste da svoj gnev i revolt usmere prema srpskom narodu, njegovoj tradiciji, veri i dinastiji. Odlučnost novih vlasti vrlo brzo je sputala sve aktivnosti komunista, oteravši ih u sivilo, ilegalu i tajnovitost još 1920. godine ukazom o zabrani rada Komunističke partije Jugoslavije, poznatim kao Obznana.
Kada je 1941. godine otpočeo rat na prostoru Jugoslavije, ili ako ćemo još preciznije, tek kada je SSSR uključen u ratne operacije i kada su se jugoslovenski komunisti uključili u borbu, otpočela je i živa antisrpska agitacija i teror. Njihova borba bila je daleko od one kakvom su je prikazali nakon rata, kada su konačno uspostavili vlast u Jugoslaviji. Prema tome, osnovni cilj komunista tokom rata nije bila borba protiv okupatora, koju su izbegavali kad god su mogli, već isključivo borba za vlast, tj. protiv svih grupacija koje su se zalagale za bilo koju drugačiju viziju državne uprave od njihove. U prilog činjenici da nije bilo otvorene borbe protiv nemačkih jedinica, govore i same tkz. ofanzive, npr. Neretva, Sutjeska, desant n Drvar i dr. koje suštinski predstavljaju bekstvo partizana pred nemačkom oružanom silom. Pravi protivnici komunista, oni sa kojima su se po svaku cenu želeli obračunati, bili su u prvom redu tkz. četnici, tj. predstavnici odbeglog kralja, zatim predstavnici legalne vlade Narodnog spasa, kako vojne, tako i civilne. Na meti komunista takođe su se našli i pripadnici pokreta Zbor, čija je politička opredeljenost i ideologija išla u jednom, reklo bi se, radikalno desničarskom i monarhističkom pravcu.
Na samom početku rata, kada je uspostavljena blokovska podela među pokretima otpora novoj vlasti na partizane i četnike, komunisti su iskoristili priliku da Srbe okrenu protiv Srba. Tako je komunističko vođstvo poslalo 300 radnika, Srba iz Užica, pred nemačku tenkovsku kolonu, koja je nastupala od Bajine Bašte, da ih dočeka sa golim grudima i lakim pešadijskim naoružanjem. Jasno je da se takvoj sili ni jači nisu uspeli odupreti, pa su tako i ovi radnici opijeni lukavom ideološkom manipulacijom darovali svoje živote nečemu što je ironično nazivano „Užičkom Republikom“.
Takođe, već u jesen iste godine komunisti su počeli da sistematski da napadaju i ubijaju četnike u Srbiji, izazivajući tako četničke odmazde koje su dovele upravo do toga da Srbi ubijaju Srbe. Gerilski partizanski napadi na pojedine nemačke garnizone, vozove ili industrijske centre organizovani su isključivo u Srbiji kako bi se i gnev Nemaca usmerio samo prema srpskom stanovništvu. Opravdanje tome komunistički lideri pronalazili su u jezivim izjavama svog vođe Broza i engleskog poslanika u Jugoslaviji Meklejna, kako ta streljanja i nisu nekakva šteta, jer bi svako od ubijenih kasnije postao još jedan srpski nacionalista ili četnik koji bi se okrenuo protiv njih.
Poseban oblik komunističkog genocida prema Srbima predstavlja ubijanje oko 1600 najobrazovanijih ljudi: oficira, profesora, đaka i uglednih junaka sa Mojkovca i Bregalnice. Za samo jednu noć ubijeno je 300 najuglednijih ljudi, a svoj fanatizam komunisti su pokazali ubivši i jednog psa koji se nije želeo odvojiti od svoga gazde. Nesrećnog psa su nakon smrti razapeli na groblju pobijenih i to mesto nazvali „Pasje groblje“.
U Crnoj Gori, u srpskom plemenu Vasojevića pobili su 250 muškaraca, dok su u Karadžićima streljali 72 muškarca napunivši sedam dubokih jama sa srpskim telima, čime su se izjednačili sa ozloglašenim ustašama. Za razliku od njih, koji su ubijali i žene, decu, starce, komunisti su se trudili da ubijaju srpsku inteligenciju, pa je tako samo u Hercegovini ubijeno oko 500 uglednih i obrazovanih Srba.
Ideja obezglavljivanja srpske elite za svoj krajnji cilj imala je uspostavljanje državnog sistema koji će izdržati pritisku vremena i otvoriti put jugoslovenstvu onog modela koji isključuje svu tradicionalnu i moralnu utemeljenost postojanja državnosti na Balkanu. U svojoj krajnosti to je imalo proizvesti stvaranje novih, veštačkih naroda, koji bi dodatno razjedinili čitav prostor i onemogućili prirodni razvoj stabilnog etničkog bića Balkana, tj. Srba.
Direktni i monstruozni zločin počinjen nad Srbima bila je odluka Vrhovnog štaba Partije od 12. marta 1943. godine prema kojoj se svaki zarobljeni četnik mora streljati bez suda i ispitivanja. Istovremeno, izdata je i usvojena naredba da se svim ostalim zarobljenicima: muslimanima, šiptarima, ustašama, domobranima i dr. pruži mogućnost da priđu komunističkom pokretu ili da im se, ukoliko odbiju, oduzme oružje i da se otpuste svojim kućama. Ovo ne samo da predstavlja genocid prema srpskom narodu, već i ratni zločin prema svim parametrima, jer je kategorički zabranjeno da se bilo koji zarobljenik strelja bez sudskog procesa.
Pomenuti politički zločin koji je počinio vođa Partije desio se takođe 1943. godine, tokom bitke na Neretvi, kada je u Zagrebu na čelu Brozove delegacije Milovan Đilas sa Kočom Popovićem i Vladimirom Velebitom potpisao dve tačke sporazuma sa Nemcima. Radilo se o tome da je sporazum predviđao to da partizanima nisu Nemci, već srpski četnici glavni neprijatelji u Jugoslaviji i da će, ukoliko se Englezi budu iskrcali na Jadransku obalu, partizani zajedno sa Nemcima ratovati protiv njih.
Još jedan direktni zločin protiv Srba bio je i sporazum Broza sa papom, prema kome partizani neće zauzimati Jasenovac, te da će čitavu Pavelićevu vojsku primiti u svoje redove. Na izričiti zahtev pape Broz je 1943. godine izdao naredbu za prihvatanje oko 250 hiljada ustaša i domobrana u redove partizana. Tako su isti oni koji su sprovodili zločine nad Srbima u Bosni i Hercegovini sada stekli ista prava kao i Srbi komunisti koji su bili deo pokreta još pre otpočinjanja rata, iz vremena ilegale.
Zločini nad Srbima su se naravno nastavili i nakon oslobođenja, a već nakon 20. oktobra 1944. u Beogradu je ubijeno oko 30 hiljada Beograđana od kojih čak 60 profesora univerziteta. Bio je to zloglasni progon Srba, koji su odvođeni na periferije grada kamionima UDB-e, ubijani i potom sahranjivani u grobnice koje su prethodno sami sebi bili primorani da iskopaju. Na čelu beogradske policije nalazio se Crnogorac, dok je i prilikom oslobađanja grada, Vrhovna komanda poslala Osmu crnogorsku brigadu sa ciljem da svi u Beogradu saznaju da su Beograđani ginuli od ruku Crnogoraca. Na taj način komunisti su znatno veštije, lukavije i perfidnije ubijali Srbe od ustaša, dosledno se držeći politike usmeravanja Srba protiv Srba. Naime, prema tvrdnjama Milovana Đilasa, još pre ulaska u Beograd komunisti su posedovali spiskove Nedićevih i Ljotićevih sledbenika, za koje je objavljeno da će biti ubijani na licu mesta bez ikakvog pretresa ili postupka. Prema istom izvoru, nedvosmisleno se zaključuje da je među ubijenima bilo i onih koji nisu zaslužili nikakvu kaznu. Ukoliko je i dolazilo do suđenja, ona su bila tajna i formalna, a osuđenici bivali podvrgnuti raznovrsnim psihičkim i fizičkim mučenjima na kojima bi mogli pozavideti i ozloglašeni persijski despoti. Većina egzekucija obavljana je u tajnosti, najčešće na obodima gradova, u kasarnama ili na obalama reka, tj. na mestima koja ni danas nije moguće precizno locirati. Rodbina ubijenih najčešće nije mogla dobiti informacije o tome da li je uhapšeni čovek živ ili mrtav. Nažalost, postoje i mnogi primeri streljanja dece, pre svega u Kragujevcu. Prema svedočenjima pripadnika organizacije OZNA, tj. Odeljenja zaštite naroda, a kasnije ozloglašene UDB-e, saznaje se takođe i da su određeni članovi uže, a često i šire porodice i familije, bili takođe hapšeni i streljani po kratkom postupku ukoliko bi se pojavila sumnja da održavaju veze sa optuženikom. Takođe, prema svedočenjima oficira OZNA, otkrivena su i dokumenta koja potvrđuju da su komunisti u jednom Beogradskom kvartu likvidirali više ljudi nego u čitavom Zagrebu.
Konačno, pred sam kraj rata, najmasovniji i samim tim i najpoznatiji zločin bila je pogibija oko 200 hiljada srpkih mladića za svega dva meseca borbe na frontu u Sremu od februara do aprila 1945. godine. Odmah nakon oslobađanja Beograda, Broz je mobilisao Srbe starije od 16 godina, naoružao ih pešadijskim lakim naoružanjem i poslao na utvrđene šančeve koje su branile iskusne i prekaljene nemačke jedinice dobro opremljene i uvežbane. Posebno treba istaći da je probijanje ovog fronta u trenutku kada ruska Crvena armija zauzima Mađarsku i približava se Beču, bilo nepotrebno i, pokazalo se, služilo samo još jednom lukavom zločinu prema Srbima, tj. srpskoj mladosti.
Zahvaljujući ovim primerima lukave nemilosrdnosti, i danas neki od lakovernih i dobroćudnih Srba hvale kasniji komunistički režim, sećaju ga se sa tobožnjom nostalgijom i romantičnom setom. Drska agresija komunista prema Srbima, međutim, nije obustavljena ni u godinama nakon rata. Naprotiv, nastavljena je istim žarom i istom manipulativnom lukavštinom kao i do tada. Sudeći već prema izjavi Broza još 1944. godine, Srbija je postala okupirana i pokorena zemlja koja se treba tako i tretirati. Dakle, Srbi su zapravo svoju pravu okupaciju doživeli nakon okončanja rata postavši taoci novog totalitarnog režima. Srbi su hapšeni bez poziva, privođeni na razgovore o svojoj ratnj prošlosti i tokom noći odvoženi daleko od naseljenih mesta gde su surovo ubijani i trpani u zajedničke grobnice koje nikada nisu otkrivene. Za ove podatke znamo na osnovu izjava šefa komunističke tajne policije Aleksandra Rankovića, koji je u javnom izveštaju naveo da je kroz zatvore od 1945. do 1950. godine prošlo 3, 5 milona građana od kojih je polovina nevina a trećina maloletna. Ipak, preciznih podataka o ubijanju odbeglih građana Jugoslavije, tkz. škripara nema, ali se špekuliše da ih je moglo biti i do 350 hiljada.
Nakon rata, tačnije 1948. i 1949. godine, komunisti su se obračunali i sa Srbima u svojim redovima. Ovi pohapšeni komunisti, među kojima oko 60 hiljada Srba, završili su na ozloglašenom Golom otoku. Među njima su bili ugledni partijski oficiri, komandanti i funkcioneri čijom eliminacijom je Broz uspostavio svoju ličnu diktaturu i otvorio za sebe novu dimenziju: uspostavljanje kulta sopstvene ličnosti. Reč je o onom delu komunista koji je odlučio da prihvati Rezoluciju Informbiroa čijom likvidacijom su, skoro u potpunosti, ostvarene antisrpske aspiracije i otvorena vrata stvaranju novih naroda na štetu Srba.
Ubijena ili izolovana srpska aristokratija i politička elita nije mogla pružiti nikakvog otpora režimu prilikom krunisanja partijske antisrpske politike. Zapravo izgleda kao da niko od Srba nije ni primetio kada su od drevnih srpskih zemalja nastale nove Republike: Makedonija, Crna Gora Bosna i Hercegovina, kao ni Autonomne pokrajne: Kosovo i Metohija i Vojvodina. Ciljana namera ovih teritorijalnih promena bila je i etničko rastrojstvo srpskog naroda kako bi se konačno razjedinio moćni nacion na nekoliko izmišljenih naroda koji bi za duži period lišio Srbe zajedništva, napretka, slobode i, što je najvažnije, mirnog i sigurnog života.
Autor: Srđan Jović
