Dimitrije Avramović bio je veoma obrazovan i darovit slikar prve polovine 19. veka. Pored slikarstva poznat je i kao pisac, karikaturista i prevodilac. Zbog svog kontinuiranog učešća u zaštiti starina, bio je prvi umetnik koji je postao član Srpskog učenog društva.
Rođen je u Šajkašu, a živeo je od 1815- 1855. godine. U Novom Sadu završio je osnovnu školu i gimnaziju. Slikarstvo je studirao u Beču u periodu od 1836- 1840. godine. Avramović je putovao i obilazio spomenike u Srbiji, poput Manasije i Ravanice. Takođe, putovao je i na Svetu Goru gde je sakupljao građu o „drevnom srpskom u Svetoj Gori“, o čemu je i napisao dve knjige. Bio je među prvima koji su počeli da se bave karikaturom, a smatrao se i jednim od začetnika likovne kritike u Srbiji. U njegovom prevodilačkom opusu, veoma je značajno njegovo prevođenje Vinkelmanovih knjiga. I pored klasicističke strogosti stečene na Bečkoj akademiji, Dimitrije Avramović imao je romantičarski duh. Veliko interesovanje poklanjao je slavnoj, srednjovekovnoj prošlosti. Svrstava se među privrženike nazarenskoj slici, a ubraja se i u predstavnike bidermajera.
Avramović je u periodu između 1841- 1845. godine bio angažovan da oslika ikonostas i zidove Saborne crkve u Beogradu. Smatra se da ga je za ovaj posao preporučio Vuk Karadzić. U Sabornoj crkvi Avramović je uradio 30 ikona na ikonostasu, 22 kompozicije zidnih slika, 3 ikone na tronovima, 2 ikone na pevnicama, 3 ikone na propovedionici, 6 ikona na ripidama i 7 ikona na darohranilici. Avramović je ovaj hram ukrasio obiljem starozavetnih i novozavetnih tema.
Apoteoza Lukijana Mušickog iz 1840. godine je jedno od njegovih najznačajnijih dela. Smatralo se da je ova slika jedini pravi predstavnik klasicizna u slikartvu u Srbiji. Na ovoj njegovoj slici primetan je i nazarenski uticaj. Takođe, u ovoj slici prisutan je romantizam, samim tim što je glorifikovao nacionalnog pesničkog genija.
Avramović je uradio portret Vuka Karadzica 1840. godine tehnikom ulja na platnu. Slika ima taman fon, a Vuka je predstavio sa fesom crvene boje. U Beogradu je naslikao još dosta portreta, među kojima su jedni od najznačajnijih portret kneza Mihaila Obrenovića, mitropolita Petra Jovanovića, pesnika Sime Milutinovića Sarajlije itd. Takođe, oslikao je i ikonostas Karađorđeve crkve u Topoli.
Od 1852. do 1853. godine oslikavao je zidove i ikonostas manastira Ravanice u Vrdniku, a potom je slikao par ikona u crkvi u svom rodnom Šajkašu. Slikanje crkve Sveti Vrači je njegov poslednji posao koji nije uspeo da završi zbog smrti. Umro je od izliva krvi na mozak. Postoji priča da je njegova smrt usledila neposredno nakon što je čuo vest o smrti ruskog cara.
Autor: Katarina Lazić
Prelepo