U 6. veku prilikom seobe Slovena i njihove podele, nama danas poznate kao na: Istočne, Zapadne i Južne, dolazi, između ostalog, do nastanjivanja između reka Labe, Odre i Visle, dok taj narod, pripada zapadnoj grupi, a poznat je pod nazivom Lužički Srbi.
Prilikom doseljavanja bili su apsolutno dominantni i čitav prostor današnje istočne Nemačke je bio prekriven lužičkosrpskim življem.
Kod franačkog hroničara Fredegara nalazimo prvi pomen Lužički Srba. On ih pominje kao plemenski savez „Surba“, a epitet „lužički“ potiče od mesta gde su živeli i žive, tj. Gornje i Donje Lužice.
Od vremena cara Otona I, koji je vladao u 9. veku, kreće sistematsko asimilovanje Srba i istrebljivanje.
Neka od plemena Lužičkih Srba: Ljutići, Milčani, Pomorani, Lužani, Bodrići…
Srbi koriste dva dijalekta, gornjolužički i donjolužički. Naravno, jezik je dobrim delom germanizovan, ali sam po sebi zvuči vrlo autentično.
Veze Srba sa Lužičkim Srbima?
Protestantizam je dominantna veroispovest, postoji i mali broj katolika, slavljenje Uskrsa, ali i Đurđevdana se odvija po čisto pravoslavnim običajima.
Oko 60 000 preostalih Lužičkih Srba na prostoru Brandenburga i Saksonije, Srbe smatraju „južnim Srbima“, braćom, ali i ističu svoje „srpstvo“, koje je, kako kažu, opstalo u teškim trenucima.
Danas, geografske oblasti gde su živeli i žive, nose isključivo srpske nazive, a jezik, iako germanizovan i dalje ima elemenata koji podsećaju na naš.
Definitivno, jedan od najpoznatijih od naše severozapadne braće bio je general Pavle Jurišić Šturm, istaknut u vođenju 1. srpske armije tokom Prvog svetskog rata.
Autor: Miloš Simeunović
