Smatrao je da je pesnik čovek večite mladosti, bio je jedan od naznačajnijih srpskih i jugoslovenskih pisaca, diplomata i pre svega književni uzor. Rođen je 15. februara 1874. godine u Trebinju, a iza sebe je ostavio brojna dela koja danas možemo nazvati blagom srpske književnosti i modernizma.
Njegovo najpoznatije prozno delo “Blago cara Radovana”, sa filozofskim i etičkim notama, jedinstveno je jer pripada refleksivno-meditativnoj prozi i moglo bi da se uporedi jedino sa Andrićevim „Znakovima pored puta“. Izazvalo je iznenađenje kod čitalaca koji su ga u to vreme poznavali samo kao pesnika i po prvi put uvideli njegovu filozofsku misao i refleksije o životu. Delo ima 9 etapa koje govore o različitim aspektima: „O sreći, ljubavi, ženi, prijateljstvu, mladosti i starosti, pesniku, herojima, kraljevima, porodicama“.
„Nema sreće koja se ne daje porušiti u prašinu, ako je samo više tumačimo nego što je osećamo“.
„Život je kula na bregu sa koje hiljadu prozora gledaju na hiljadu strana vidika. Jedna ogromna količina hrabrosti dolazi čoveku od samo ove ideje: da uvek ima još jedan put ka sreći, a ne samo onaj kojim je dotle bezuspešno išao da je postigne“.
„Instinkt za život, to je samo instinkt za sreću, i jedno od drugog su nerazdvojni“.
„Ne žalim ništa na svetu nego što u mladosti nisam znao da sam mlad i da mi je to saznanje moglo dati osećanje superiornosti nad milionima najmoćnijih i najbogatijih ljudi“.
Mnoge ulice, škole, biblioteke i druge institucije nose baš njegovo ime.
Upamćen je i po pesničkim ciklusima “Carski soneti”, “Dubrovačke pesme”, “Jadranski soneti”, “Senke po vodi”, “Duša i noć”, “Jutarnje pesme”, “Sunčane pesme”, “Večernje pesme”, “Pesme ljubavi i smrti“.
Preminuo je 7. aprila 1943. godine od španske groznice. Njegovi posmrtni ostaci preneti iste godine iz Gere u portu srpskog Manastira Sv. Save u Libertvilu.
Prema njegovoj testamentnoj želji, ostaci su 22. oktobra 2000. godine preneseni u Trebinje, položeni u kriptu crkve Hercegovačke Gračanice na Crkvinama.
„Hrabrost se ogleda najpre u merama čovekovim prema samom sebi“.
„Ima bolova koje treba primiti da bismo tako došli do jedne više sreće“.
„Ono što nemaš, zajmi samom sebi“.
Autor: Aleksandra Pavlović
