Avgusta 30. 1969. godine je rođen Nebojša Glogovac, blago domaće glumačke scene.
Rođen je u Trebinju, a već se sa sedam godina preselio u Pančevo sa porodicom.
Nakon srednje škole je upisao psihologiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu, da bi se nakon dve godine opredelio za glumu na Fakultetu dramskih umetnosti.
Bio je u klasi profesora Vladimira Jevtovića.
Ostvario se u pregršt uloga, počevši od Fadila, vojnika JNA u drami „Vukovar“, preko filma „S/Kidanje“ do tumačenja Dragoljuba Draže Mihailovića za potrebe ostvarenja „Za kralja i otadžbinu“.
Većina mladih ga je prvi put primetilo u čuvenom filmu „Kad porastem biću Kengur“, u kojem je predstavljao taksistu Živca koji konstantno psuje. Uloga koja ga je apsolutno proslavila je lik večitog studenta prava, Zlatka Gavrilovića, u seriji „Porodično blago“.
Pozorišne predstave u kojima smo mogli i lično da doživimo njegovu energiju i maestralnu glumu su „Hadersfild“, „Šine“, „Lutalica“, „Lažni car Sćepan Mali“, „Sumnjivo lice“…
Dobitnik je mnogih prestižnih nagrada, među kojima su i četiri godišnje nagrade JDP-a.
Njegova prva supruga je bila Mina, diplomirana slikarka i docent na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu. S njom je dobio dva sina. Nakon 18 godina braka su se sporazumno razišli. Nedugo zatim se ženi Milicom Šćepanović (sada Glogovac) s kojom dobija kćerku Sunčicu.
Glogi, kako su ga od milošte zvali, je preminuo 9. februara 2018. godine.
Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana, još jednom potvrdivši svoju veličinu.
Autor: Sara Panić
